Het is intussen een erg bewogen week geleden dat ik de uitdaging aanging. Met een zeer dubbel gevoel. Aan de ene kant of ik het emotioneel wel zou aankunnen maar daar tegenover het geloof van mijn broer, die twee dagen voor de Dodentocht overleed, dat ik het zou kunnen. Ik moest het doen, voor hem en ook voor mezelf. Het werd een tocht waarbij hij de ganse tijd heel dicht bij me was.
Ik ben enorm dankbaar voor alle mensen die me gesteund hebben. Ik ben nog steeds onder de indruk van de doorzettingskracht van de duizenden stappers maar ook van de begeleiding, de supporters en bewoners van Bornem en omstreken.
Respect voor iedereen die zijn of haar steentje bijgedragen heeft tot het grote succes van deze 50ste editie.